ما و «دایی جان ناپلئون» و خانوادۀ محترم «بز بز قندی»!

 

ماجرا از این قرار است که این هفته باید در خانه نشسته و پس از تماشای برنامه های جذّاب شبکه های ظالّۀ ماهواره ای و یا پس از گذاشتن آخرین پست ها و کامنت هایمان در شبکه های اجتماعی، بلند شده و با لطایف الحیلی دستهای پشت پردۀ آنها را بیرون کشیده و «شنگول» و «منگول» و «حبّۀ انگور»وار آن دستها را با دستهای «بز بز قندی» مهربان مقایسه کرده و پس از بررسی های فراوان و مشورت با «دائی جان ناپلئون»، بفهمیم که حتماً کاسه ای زیر نیمکاسۀ شان است که انقدر تمیز کارشان را انجام می دهند و خوب برنامه می سازند!! و پس از این تحقیقات فوق سرّی، به این نتیجه برسیم که حتّی اگر طبق معمول کار کار اینگلیسا نیست پس حتماً کار آمریکایی ها یا اسرائیلی هاست!!

پ.ن: لطفاً بی خیال سوال های زردی از جمله اینکه «دائی جان ناپلئون آنجا چه می کرده؟» شوید! اصلاً من از شما می پرسم: «آیا واقعاً مشکل مملکت ما این است؟!»...

گذشته از شوخی و توهم و فانتزی، همانطور که اشاره شد قرار است پشتوانۀ مالی و سود تولید برنامۀ یکی از شبکه های ماهواره ای یا اجتماعی را بررسی کرده و نتیجه را به استاد ارائه دهیم. البته نمونۀ چنین تحقیقی را باید در کلاس درس اصول اقتصاد ارتباطات هم ارائه کنیم، امّا ارتباط این مسئله با درس تکنولوژی های ارتباطی کمی برایم دور از ذهن است... حالا باید دید جلسات آینده استاد در این باره چه خواهند گفت.

از جمله دیگر مواردی که در جلسۀ سوم کلاس به آنها اشاره شد، تاکید دوباره به اهمیت یادگیری کدهای مورس بود. سپس به کار با «گوگل ترنسلیت» برای ترجمۀ متون زبانهای مختلف و حتی تلفظ صحیح کلمات، پرداخته شد. همچنین چهار حرف دیگر برای یادگیری تایپ ده انگشتی را تمرین کردیم.

به امید تغییرات مثبت و پیشرفت در جلسات آینده...